وحشت در دبستان شومیان ۱/ مدرسه زنده است!

جک شابرت خودش هم زمانی در دبستان جوشوآ ايتون، در ايالت ماساچوست آمريکا، مأمور انتظامات بود. اما مدرسه‌شان، برخلاف مدرسه‌ی شوميان، يک موجود زنده نبود. تجربه‌ی جک هم، مثل تجربه‌ی سام، قهرمان مدرسه‌ی شوميان، هيجان‌انگيز از کار درنيامد، و البته به ترسناکی آن هم نبود! جک اين روزها هم مأمور انتظامات است. البته نه در مدرسه، در يک ساختمان ديگر: يک آپارتمان قديمی و عجيب در نيويورک که به آن می‌گويد خانه. روزها کارش اين است: بازی‌های کامپيوتری، خوردن هله‌هوله و خواندن کتاب‌های کميک. و شب‌ها: راه‌رفتن در راهروها و انتظارکشيدن برای اينکه آپارتمان هر لحظه جان بگيرد.

سام ریکس هم زمانی به يک مدرسه‌ی جن‌زده می‌رفت، اما هيچ‌وقت مأمورِ انتظامات نشد. تا جايي که يادش است، مدرسه هيچ‌وقت هوس نکرد او را بخورد. سام از دانشگاه بالتيمور مدرک کارشناسی ارشدِ هنر گرفت. اين روزها در يک مؤسسه‌ی هنری، در شهرِ سَلت‌لِيک، تصويرسازی و طراحی درس می‌دهد و در خانه‌ی غيرِ آدم‌خوارش برای قصه‌های عجيب‌وغريب تصويرگری می‌کند.

مونا توحیدی مثل همه‌ی آدم‌ها در یک روزی از یک سالی ناغافل به این دنیا آمد. از سی سال اول زندگی‌اش اطلاعات دقیقی در دست نیست؛ تنها چیزی که به یاد می‌آورد این است که اگرچه بچه‌درسخوان بود، همیشه از مدرسه بدش می‌آمد. کابوسش هم این بود که تا آخر عمرش مجبور شود به مدرسه برود، اما بالاخره بزرگ شد و هیولای مدرسه دست از سرش برداشت. البته توی این چند ماهی که مجموعه‌ی وحشت در دبستان شومیان را ترجمه می‌کرد، یکی دو باری دلش برای مدرسه و ماجراهایش تنگ شد و ته دلش آرزو کرد دوباره به مدرسه برگردد؛ البته فقط برای چند روز.