نارسیس زهره‌نسب

,خُف تهِ کاذب کلاه را باز کرد تا آشیل خودش را توی آن جا بدهد. گفت: «کمی تنگ است، باید ببخشی.» پنگوئن گفت: «زیاد هم بد نیست. راحتم.» خُف درِ فضای کاذب را بست و آشیل توی کلاه قایم شد. بعد خُف کلاه را گذاشت روی سرش و گفت: «من اول با چندجور شعبده‌بازی سرِ مردم را گرم می‌کنم تا نوبت تو برسد.» از تهِ کلاه صدایی گفت: «باشد. قبول است.» خُف گفت: «اول از همه، کسی را از وسط جمعیت صدا می‌کنم تا روی صحنه بیاید. بعد می‌گذارم توی کلاه را ببیند و مطمئن بشود که کلاه خالی است.» عجیب بود که خُف با کلاهش حرف می‌زد، ولی خُب، فعلاً چاره‌ای نبود.

,در میان محوطه‌ی بتونی و پرت کارخانه‌ی خودروسازی کرکس، موتور ماشین شاسی‌بلندی به غرش درآمد، ماشین از جا کنده شد و به‌سرعت محوطه را ترک کرد. در آسمان باز شده بود و باران سیل‌آسا می‌بارید، طوریکه زمین حسابی خیس و سُر شده بود، اما راننده‌ عین خیالش نبود. پایش را گذاشته بود روی گاز، توی محوطه‌ی بی‌در‌وپیکر کارخانه می‌تاخت و ناله‌ی لاستیک‌های خیس ماشین را که به زمین می‌سایید درآورده بود. وقتی بالاخره ترمز کرد، ناله‌ها به جیغی بلند تبدیل شدند و ماشین از حرکت ایستاد. درهای ماشین از دوطرف باز شد و مأمورهای حفاظت از آن بیرون پریدند.