منیژه اسلامبولچی

,مدت‌ها بود که دیگر اتاق‌های زیرشیروانی ساکنی نداشت. آنجا موش‌ها قلمروشان را برپا کرده بودند. حس مبهمی لوس را واداشت به اتاق‌ها سرکی بکشد. دستگیره‌ای را چرخاند. در اوج شگفتیِ لوس، در باز نشد، اتاق دوم هم همین‌طور. در انتهای دیگر راهرو، پدرش بی‌حرکت ایستاده بود: «اینجا دنبال چی می‌گردی؟» لوس از تغییر خطوط چهره‌ی او جا خورد. با خودش فکر می‌کرد: «رازی را از من پنهان می‌کنند.» اما چه رازی؟ راز پانتن سیاه به‌تنهایی بس نبود؟

,بالا بردنش را ندیدم، اما بر‌عکس خواباندنش را حس کردم. کشیده‌ای که همیشه به یاد خواهم داشت. سکوتی را که داخل ماشین حکمفرماست مزه‌مزه می‌کنم. تا یک لحظه پیش عین زغال گُر گرفته بودم؛ اما حالا آرام آرامم، مثل دریای روغن ... آرامشم شکوهمندانه است. راستش خودم هم تعجب می‌کنم. می‌دانم که بازی را برده‌ام. این سیلی برای من یک‌جور پیروزی به‌حساب می‌آید. حالا رئیس منم.