ﺁقای بولک مرد کوچکی است که نمی‌شود سنش را حدس زد. او پشت یک کراوات خاکستری که برایش خیلی بزرگ است، گم شده. قدش به زحمت به میز کارش می‌رسد، حتی زمانی که روی نوک پاهایش ایستاده!
برای آنکه با‌وقار به‌نظر برسد، لباس‌های سایز بزرگ می‌پوشد. حتی پاچه‌های شلوارش را تا نمی‌زند و از کمربند هم استفاده نمی‌کند. خیاطش بارها به او گفته که اندازه‌ی پاچه‌ی شلوار تو را مرد نمی‌کند، اما بولک که نمی‌خواهد چیزی در این مورد بشنود، می‌گوید: «خواهش می‌کنم! شلواری به‌اندازه‌ی مشتری‌های بزرگتان می‌خواهم.»
راه رفتن با شلواری که دستِ‌کم چهل سانتی‌متر روی زمین کشیده می‌شود،کمی غیر‌عادی است.
بولک برای اینکه رسیدن به محل کارش بیشتر از سه ساعت طول نکشد و آسفالت خیابان را هم نسابد، فکر‌های بکری به سرش می‌زد.
