لِیدی اِسکارلِت و داستان شگفت‌انگیز شیری که پرستار بچه شد

الیزابت دِل کاستیو مثل لیدی‌اسکارلت، همیشه سرش برای معما درد می‌کند. توی تعطیلی‌های تابستان، عادت داشت دوچرخه‌اش را بردارد و برود به خانه‌های روستایی خالی‌ازسکونت تا بلکه گنجی، شبحی، چیزی پیدا کند و بااینکه هیچ‌وقت چیزی شبیه وصیت‌نامه‌ی سِر فلوم‌فِلِن فورچونِت پیدا نکرد، لحظه‌های خوشی را گذراند، به تعداد لحظه‌های خوبی که هنگام نوشتن این داستان گذراند. الیزابت می‌خواست فضانورد یا خون‌آشام یا خواننده‌ی اُپرا شود، ولی سرانجام زبان انگلیسی خواند، رشته‌ای که به او اجازه داد کاری را انجام دهد که بیش از هرچیز دوست دارد: خواندن کتاب‌های زیاد و خیال‌بافی درباره‌ی داستان‌های جورواجور.

اِستِر گارسیا در میان جنگلی از کتاب و بیشه‌ای از قلم، توی خانواده‌ای نه‌چندان عادی به دنیا آمد. با اشتیاق کتاب می‌خواند و پرانرژی بازی می‌کرد و بهترین پرستارهای جهان را داشت: مامان‌بزرگ و بابابزرگش. وقتی بچه بود، بیش از هرچیز دوست داشت حیوان‌ها را نقاشی کند و درباره‌ی عادت‌هایشان مطالعه کند، کاری که هنوز هم می‌کند. آب‌رنگ، رنگ‌وروغن و مدادرنگی تکنیک‌های مورد علاقه‌اش برای نقاشی است. با این‌ها و با یک قطب‌نما رفت سالامانکا تا هنرهای زیبا بخواند و بعد از پنج سال کاوش میان بوم نقاشی و کاغذها و حیات‌وحش، تصمیم گرفت تصویرگر شود. هر روزی که می‌گذرد، بیشتر دوست دارد به جاهای جدید سفر کند، ناشناخته‌ها را بشناسد، قدر بوها و رنگ‌ها و مزه‌های جدید را بداند و همه‌ی آن‌ها را توی تصویرهایش ترکیب کند و این‌طوری بتواند به دنیای دیگری نزدیک شود.

محمدرضا پارساکیش، متولد سال ۱۳۶۵ تهران هستم. نوجوان که بودم بهترین تفریحم انگلیسی‌خوندن بود. دبیرستان ریاضی خوندم ولی به زبان‌های خارجی و ادبیات فارسی علاقه‌ی زیادی داشتم. بعد از اینکه مدت کوتاهی تو یه رشته‌ی مهندسی درس خوندم، تصمیم گرفتم دنبال علاقه‌م برم و این شد که زبان اسپانیایی خوندم. در حال حاضر شغلم هیچ ارتباطی با ترجمه نداره، ولی این کار بخشی از زندگی‌م شده.