ماجراهای من و اژدهایم 2/ لباسی برای اژدها

من ديويدم. پدربزرگ و مادربزرگم حدود صد سال پيش از لهستان به آمريكا آمدند. من هم توی آمريكا به دنيا آمدم. يكی از مهم‌ترين كارهای زندگی‌ام، اين بود كه توی چهار‌‌سالگی بدون چرخِ كمكی، دوچرخه‌سواری ياد گرفتم. با دوچرخه‌ام همه‌جا می‌رفتم و خیلی دوستش داشتم. همیشه عاشقِ نقاشي‌كشيدن بودم. برادرم، «باب» نقاشی‌كردن را بهم ياد داد. برایم يک صورت كشيد. اولين صورتی كه خودم كشيدم، شکل آدم‌فضايی شد. ولی تمرين كردم و تمرين كردم تا توانستم قشنگ نقاشی کنم. اين تمرين‌ها بعضی‌وقت‌ها به دردسرم می‌انداخت. چون هميشه و همه‌جا مشغول نقاشی‌كردن بودم. بعد هم رفتم دانشگاه و آنجا هم نقاشی خواندم. كم‌كم برای نقاشی‌هایم قصه هم ‌نوشتم. الان ازدواج كرده‌ام و سه تا بچه دارم. همه‌ی بچه‌هایم نقاشی‌كردن را دوست دارند، ولی فكر نكنم هيچ كدامشان بخواهند تصويرگر يا نويسنده شوند.

من شقایقم. تنها كاری كه واقعاً بلدم، كتاب خواندن است. يعنی اين تنها كاری است که درست‌و‌حسابی انجام می‌دهم. اول‌ها برایم فرقی نداشت چه كتابی بخوانم. هرچه دستم می‌آمد، می‌خواندم. كتاب‌های پر از آرزوهای بچگانه، كتاب‌های جدی و اتوكشيده‌ی فلسفی، رمان‌های دور و دراز ... ولی بعد، ديگر برایم مهم بود چه می‌خوانم. یک‌عالمه هم سؤال درباره‌ی دنيا داشتم. اينكه چه‌جوری به وجود آمده؟ ... ما اينجا چه‌كار می‌‍كنيم؟ ... زندگی و زنده بودن يعنی چی؟ ... واسه همين تصميم گرفتم بروم دانشگاه و زيست‌شناسی بخوانم. هنوز هم دارم همين كار را می‌كنم. بيشتر وقت‌ها فقط كتاب‌های مربوط به رشته‌ام را می‌خوانم. ولي بعضي‌وقت‌ها دلم تنگ می‌شود برای آن‌موقع‌ها كه هر كتابی دستم می‌آمد، می‌خواندم! هنوز هم یک‌عالمه سؤال در‌باره‌ی دنيا دارم و توی كتاب‌هایم دنبال جوابشان می‌گردم.