سوسن آذری

,برای پشیمانی دیر شده بود. اوضاعم از قبل بدتر شده بود، اولِ راه هم اسب داشتم و هم پول، اول اسبم را از دست دادم و بعد تمام پولم را. کلاهبردار جوانی که خودش را شکل پیرزنی سنتی درآورده بود، همه‌ی پولم را از چنگم در آورده بود. حتی فرصت نداده بود درباره‌ی دارویی که پدرم به آن نیاز داشت سؤالی بپرسم. بدتر از همه احساس می‌کردم احمقی تمام‌عیارم. ابلهی که حتی پیرزن‌های داستان‌ها هم می‌توانند ‌راحت سرش کلاه بگذارند.

,مادر بچه‌اش را همان‌طور با پای لخت بلند می‌کند و سروصورتش را می‌بوسد و شکمش را قلقلک می‌دهد. بچه قهقهه می‌زند. من و تارا ناخوداگاه همراه بچه می‌خندیم. تا جایی که یادم هست.

,نمی‌دانم جورابم را چه‌کار کنم، اگر دور بیندازم روبات زباله‌دان ۰۲۱ متوجه می‌شود و گزارش می‌دهد. اگر قاطی لباس‌های کثیف بیندازم، باز هم روبات لباسشویی ۰۳۲ گزارش مورد مشکوک می‌دهد، بهتر است خودم با دست بشویم. تا حالا چیزی را با دست نشسته‌ام. می‌روم سمت دستشویی که جوراب را بشویم که صدای در اتاق را می‌شنوم، یک نفر در می‌زند، قلبم تند‌تند می‌زند. جوراب کثیف را توی یقه‌ی پیراهنم مخفی می‌کنم. یعنی کسی فهمیده؟ به این زودی گیر افتادیم؟ عرق از گوشه‌ی پیشانی‌ام قل می‌خورد روی گونه‌هام. چه حیف! یعنی نقشه‌مان به این زودی لو رفت؟ دیگر نمی‌توانم شهر آدم‌نباتی‌ها را ببینم؟ صدای در زدن شدیدتر می‌شود.

,عجب فکر بکری دارد این ننه. با خوشحالی چُرتی را می‌گیرم و کهنه‌ی چرک را به پایش گره می‌زنم. آن‌قدر محکم که صدای جیکش درمی‌آید. ننه می‌گوید: «ئی‌جوری که پاش ورم می‌کنه.» و خودش بند را شل‌تر به پای چُرتی می‌بندد و توی حیاط ولش می‌کند. تریشه‌ی باریکی از پارچه را هم می‌دهد به خودم: «اینه نگه‌اش دار که یادت نره پارچه‌ا‌ش چه رنگی بود.» تریشه را می‌گیرم و دور مچ دستم می‌بندم. خیالم کمی راحت شده. حالا دیگر چُرتی هر جای دنیا که باشد می‌توانم پیدایش کنم. حتی اگر دنیا به آخر برسد، باز می‌توانیم همدیگر را پیدا کنیم. درست مثل فیلم‌های هندی که بچه‌ها بعد از سال‌ها ننه‌بابایشان را پیدا می‌کنند. در قفس را باز می‌گذارم که جوجه‌ها هر وقت بخواهند بتوانند در و داخل کنند. فقط خدا‌خدا می‌کنم جک‌و‌جانوری نیاید سروقتشان.

,من خیلی اهل نصیحت کردن نیستم، اما محض احتیاط این پندها رو از من داشته باشین: گاهی از واقعیت فرار کنین، به جادوگرها اعتماد کنین، با خاویر باردم معاشرت کنین، گاهی با یک غول بی‏شاخ‌و‌دم تهران‌گردی کنین، کپی‌رایت رو رعایت کنین، و یادتون باشه: گاهی وقت‌ها ماه پشت ابر می‌مونه و یه سؤال: کی می‌دونه غول‌ها بعد از آزاد شدن کجا می‌رن؟

,شاید اگر تارا و راما و شوروشوق ماجراجویی آن‌ها بود، حتی رفتن به موزه‌ی کتاب هم از این بی‌مزگی درمی‌آمد. راما که حسابی کشور نوزادان را زیرورو کرده و آنجا را از راهروها و سالن‌های سفید بی‌روح، به یک جای شاد و پرهیجان تبدیل کرده. تا توانسته، درخت و گیاه و حتی تعداد زیادی سگ و گربه و پرنده به کشور نوزادان آورده. همه‌جا را با طرح‌ها و رنگ‌های شاد تزیین کرده و از شش‌ماهگی برای بچه‌ها ساعت‌های موسیقی و رقص در نظر گرفته. گزارش عملکردش که به مدیریت کل رسید، بی‌دردسر وارد سیستم شدم و خواندم. خوبی کار در اینجا همین است. هک‌کردن سیستم‌های امنیتی‌ای که خودم طراحی می‌کنم، مثل آب‌خوردن است.

,در یک گرگ‌ومیش معمولی، بچه‌ها توی کلاس تقویتی ریاضی آقای انارکی نشسته‌اند که صدای بلندی از حیاط به گوش می‌رسد: «هیچ‌کی از جاش تکون نخوره!» صدا آنقدر بلند است که بچه‌ها را می‌کشاند پشت پنجره تا ببینند چه خبر است. چهار گروگان‌گیر، با جوراب‌های سیاهی که روی صورت‌شان کشیده‌اند، وارد مدرسه می‌شوند. به‌نظر خشمگین می‌آیند و اسلحه‌ای که توی دست یکی‌شان است نشان می‌دهد که با هیچکس شوخی ندارند.