زهرا فردشاد

,مادرم ساکمان را تَرک دوچرخه می‌بندد و فریاد می‌زند: «ایلا نترس، عجله کن. وقت نداریم. بدو درِ قفس آهوها و قرد و پرنده‌ها رو باز کن، باید فراری‌شون بدیم.» تا درِ قفس‌ها را باز می‌کنم، همه‌ی حیوان‌ها بیرون می‌دوند. اما گوزنم روی زمین خوابیده و نمی‌تواند تکان بخورد. گردنش را ناز می‌کنم و با گریه می‌گویم: «بلند شو فرار کن. بعثی‌ها دارن می‌رسن.» تکان نمی‌خورد. فریاد می‌زنم: «بلند شو، اگه بلند نشی نمی‌برمت مدرسه‌ها … پاشو، پاشو.» آرام‌آرام نفس می‌کشد و فقط شکم بزرگش بالا و پایین می‌شود. مادرم فریاد می‌زند: «ایلا کجایی؟ زود باش دارن می‌رسن.» داد می‌زنم: «مامان گوزن نمی‌تونه بلند شه!»