رودابه خائف

,خل گفت: «اوه اوه! نگاه کن چل. چه رنجی اومد پیش ما. یه رنج خیلی گنده اومد. می‌بینی چه چشم‌هامون رو می‌سوزونه؟» چل سرفه کرد. شبیه وقت‌هایی که ماهی را با تیغ خورده بود و گفت: «آره خل. آره. توی گلومون هم رنج سوزشی اومده. می‌بینی دیگه هیچی و هیچی هوا نیست. فقط رنج سوزشی هست اینجا توی این ابر.» و آن‌وقت همان‌طور که روی یک پا ایستاده بودند، چشم‌هایشان را بستند و سرفه کردند. دیگر هیچ کلمه‌ای نمی‌توانستند بگویند. همان‌طور روی یک پا شبیه لک‌لک ایستاده بودند و رنج می‌کشیدند. خل قاتی سرفه‌هایش یک چیزی گفت شبیه اینکه گنج میسر و چل گفت گنج آمد!

,خل دست‌هاش را به کمرش زد و گفت: «حالا دیگه همه‌ی کله‌پوک‌ها با هم می‌خواییم ورزشمون رو بکنیم. دست‌ها به کمر …» چل دوروبرش را نگاه کرد و گفت: «ولی اینجا که همه‌ی کله‌پوک‌ها نیستن که … ما یه‌دونه فقط کله‌پوک بودیم خب.» خل گفت: «کیسه‌بوکس جان! تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها … همه‌ی این‌ها مثلاً کله‌پوک بودن دیگه. ساعت مگه کله‌پوک نیست؟ دیوونه هی می‌ره، هی می‌ره می‌چرخه، از دوازده می‌اومد سه، بعدش می‌شه نه، دوباره می‌آد به دوازده. ساعت اگه کله‌پوک نباشه که از هفت، بعد شد یازده، بعد می‌شه بیست و یک، بعد می‌ره سی و هشت. همین‌طور اگه از همون اول کله رو پوک نکرده بود، الان تا یک ملیون و بیست رفته بود …»

,دوست داری قصه‌ی بچه‌طوطی کله‌پسته‌ای بامزه‌ای را بخوانی که حرف‌های همه را تکرار می‌کند؟ تو هم دلت می‌خواهد شب‌ها توی تختخواب دونفره‌ی نرمِ مامان و بابایت بخوابی؟ فکر می‌کنی مگس‌ها طالبی می‌خورند؟ اگر کسی هزارتا سؤال ازت می‌پرسید، کلافه می‌شدی؟ دوست داری جوک‌های بی‌مزه تعریف کنی و حرص همه را در بیاری؟ فکر می‌کنی میمون‌ها به توالت‌فرنگی می‌روند؟