روبرتو سانتیاگو

,تیم فوتبال هفت‌نفره‌ی سوتو‌آلتو فقط یک تیم دبستانی خشک‌وخالی نیست. خیلی بیشتر از این حرف‌هاست. ما با هم پیمانی بسته‌ایم: هیچ‌کس و هیچ‌چیز ما را از هم جدا نمی‌کند. همیشه کنار هم بازی می‌کنیم. هر اتفاقی هم که بیفتد. به‌خاطر همین، وقتی آن ماجراها پیش آمد، چاره‌ای نداشتیم جز اینکه دست‌به‌کار شویم. وسایل تجسسمان را آماده کردیم... و رفتیم توی دل ماجرا. بیخود نیست اسم خودمان را گذاشته‌ایم... ته‌جدولی‌های عشقِ‌فوتبال!

,ماهیتابه‌چی‌ها همین‌طور می‌کوبیدند روی ماهیتابه‌هایشان... و مادرم را تشویق می‌کردند. گویا دیدن خانمی هم که آنجا وسط زمین داشت سر بازیکن‌ها داد می‌زد، برایشان بامزه بود. آن‌قدر داشتند خوش می‌گذراندند که از هر بهانه‌ای برای شلوغ‌کاری و کوبیدن روی ماهیتابه‌ها استفاده می‌کردند. مادرم به سکوها اشاره‌ای کرد که یعنی: «خیلی خب حالا.» بعد به ما نگاه کرد و قبل از اینکه از زمین برود بیرون، گفت: «من الان می‌روم می‌نشینم، ولی بالاغیرتاً تمرکز کنید و بازی‌تان را بکنید.»