جانّی رُداری

,آدم‌هایی بودند که هر کدام با سه یا چهار کلاه به‌طرف خانه‌هایشان می‌دویدند. برای هریک از اعضای خانواده کلاهی به دست آورده بودند. یک خواهر روحانی هم از راه رسید و کلاه‌های کوچکی برای بچه‌های یتیم جمع کرد. هرچه مردم بیشتر کلاه‌ها را جمع می‌کردند، از آسمان بیشتر کلاه می‌بارید. کلاه خیابان‌ها و بالکن‌ها را پر کرده بود؛ کلاه‌های بچه‌ها، برِه‌ها، شاپوها، کلاه‌های بوقی، کلاه‌های کابویی، کلاه‌های نوکدار، کلاه‌های نواردار، کلاه‌های بی‌نوار...

,پوست صورت پیرمرد گویی با تارهای عنکبوتی ضخیمی پُر از چین‌وچروک پوشیده شده بود. مثل چانه‌ی یک لاک‌پشت صدساله.
آنسلمو ادامه می‌دهد: «این‌طور که من می‌بینم، پوست شما در حال صاف‌شدن است. یادم می‌آید که سیصدتا چروک را در گوشه‌ی چشم‌تان شمرده بودم و الان سر چترم شرط‌بندی میکنم که بسیار کمتر هستند، پوست‌تان از گوشه‌ی چشمتان دارد صاف می‌شود. سلول‌های جوان در حال بالاآمدن از لایه‌های زیرین هستند، پُر از زندگی و امید تا جای سلول‌های پیری را بگیرند که با حسرت محو می‌شوند.»

,«یک دختربچه با تکه‌گچی که از مدرسه دزدیده بود، من را روی این دیوار نقاشی کرد و چون یک پاسبان نزدیک می‌شد، دخترک با عجله فرار کرد. فقط سه پا برایم کشیده بود، این‌طوری شد که من چُلاق شدم و اسم خودم را گذاشتم گربه‌ی لَنگ. کمی هم سرفه می‌کنم، چون دیوار نمناک است. تمام طول زمستان را اینجا گذراندم.»
یاس به‌دقت به دیوار نگاه کرد. جای خالی گربه‌ی لَنگ رویش باقی مانده بود. انگار نقاشی از جایش کَنده شده بود.

,کاروان اسباب‌بازی‌های فراری به تختخواب نزدیک شد. قلب‌هایشان می‌تپید. بعضی از عروسک‌ها که هنوز غذایشان هضم نشده بود و در معده‌شان بالا و پایین می‌شد، با وحشت به پشت خرس زرد چسبیده بودند. خرس زرد این‌قدر جنب‌وجوش داشت که چیزی نمی‌فهمید. لازم است این را بپذیریم که خرس زرد کمی احمق بود. مغز کوچکش پُر بود از خاک ارّه و کُند عمل می‌کرد، اما گاهی به یک‌باره همه‌چیز را می‌فهمید.
دیدِ خوبی داشت. وقتی دید دشمن، کودکی بیش نیست که در خواب فرو رفته، حتی دلش می‌خواست روی تخت بپرد و با او بازی کند، بی‌آنکه به این فکر کند که کودکان خوابیده معمولاً با خرس‌ها بازی نمی‌کنند.