چطور می‌شد آن‌قدر به من نزدیک و آن‌قدر دور از دسترسم باشد. همین‌‌جا پشت این پنجره بود و حالا که نبود، نگاهش مدام مقابل چشمانم تکرار می‌شد …
من گلاندام بودم؟ همان کسی که هزاران فدایی داشت؟ توی آینه به قیافه‌‌ی نزارم نگاه کردم. چشمانم غرق خون شده بودند. چند روز بود خواب و خوراک نداشتم. دولت کنارم آمد. دست روی گونه‌ام کشید و اشک‌هایم را پاک کرد: «گل‌اندامم، از چه می‌ترسی؟»
… هزاربار گفته بودم و هزاربار گفته بود نترسم، پدرم نمی‌گذارد دست کسی به‌زور به من برسد. دولت پشتم ایستاد و قربان صدقه‌ام رفت. از نوک پا تا فرق سرم را در شعری وصف کرد. از عاشقانم گفت که در سرتاسر جهان نامم را بر سر زبان‌ها انداخته بودند. اما نگفت که از بین این همه عاشق کسی نبود تا دل من هم به عشقش خوش باشد که این همه عاشق بودنشان خوشحالم نمی‌کرد.
