انیسه خاتون و توپاز خان (از مجموعه‌ی عشق‌های فراموش شده)

انیسه توی اتاقش نشسته بود و زانوهایش را بغل زده بود. به حرف‌های همدم فکر می‌کرد، به حسی که در دلش داشت. مثل روزهای اول نوروز تازه شده بود. صدای خنده‌های ابریشم حرمسرا را پر کرده بود. انیسه از اتاق بیرون زد. کسی در راهروها نبود. حیاط خلوت بود. باد روی زمین می‌چرخید و برگ‌ها را جلو می‌برد. انیسه برای اولین‌بار در حیاط چرخید. کاخ به نظرش زیباتر از روزهای قبل می‌آمد. دنیا در نگاهش نو شده بود. حس می‌کرد تازه متولد شده. حیاط پشتی پر بود از گونی‌های سنگ نمک و سیب زمینی، زیرشان الوار چیده بودند و آمده بود بالا، هر کدام هم قد و قواره‌ی خودش بود. تکیه زد بهشان و به ساختمان حرمسرا نگاه کرد، به کاشی‌های هفت رنگ و آجر چینی‌های مرتب و نقش جنگ. چشم‌هایش را بست و نفس کشید. بوی برگ و نم و نمک می‌داد هوا.

«آدم وقتی می‌فهمه که عشق فقط تو سینه‌ی خودش نیست بی‌قرار می‌شه!»

توپاز بود. روبه‌رویش ایستاده بود.