بهرنگ
رجبی مترجم ِداستان و نمایشنامه است. خیلی زود به حرف زدن افتاد و همه را عاصی
کرده بود، چون یک‌آن ساکت نمی‌شد، اما خیلی دیرتر از بچه‌های هم‌سن‌وسالش راه
افتاد. در سه‌سالگی بالاخره نخستین قدم‌ها را برداشت و جمعی را از نگرانی
رهانید، اما نخستین جمله‌ای که شنید این بود: «تو که این‌قدر قشنگ راه می‌ری،
برو اون نمکدون رو برای من بیار.»
از آن به بعد سعی می‌کند ساکت‌تر باشد و درباره‌ی خودش اطلاعاتی به کسی ندهد.
