اولش فقط سکوت بود و تاریکی. اما بعد، کم‌کم زمزمه‌هایی شنید. زمزمه‌ها او را دعوت می‌کردند که به آن‌ها بپیوندد.
سوگل حواسش جمع بود و می‌دانست که قرار نیست به کسی یا چیزی بپیوندد. او فقط باید از این مه عبور می‌کرد و سمت دیگرش به ماکارا و نگهبان دشت و نون‌قندی می‌رسید. اولش توی مه یک‌عالمه درخت پر برگ دید و بعد بین درخت‌ها و شاخه‌هایشان سایه‌هایی دید که کمرنگ‌تر از درخت‌ها بودند. سایه‌ها شکل‌های مختلفی داشتند. بعضی‌هایشان شبیه آدم‌ها یا دیگر حیوانات بودند و بعضی‌ها هم شبیه موجودات دیگری که نمی‌شناختشان.
همان‌طور که جلو می‌رفت، یکی از سایه‌ها از درختش پایین خزید و پیش آمد و مقابلش ایستاد. سوگل کمی او را تماشا کرد. سایه خیلی کمرنگ و شفاف بود، اما به نظرش آشنا بود. سایه گفت: «می‌دونستم که دوباره می‌بینمت!»
